çocukken hayal edilen tanrı şekli

ak sakallı dedeymiş gibi hayal ederdim.

bizim mahalledeki camiyi allah sanıyordum.

ben minareyi allah sanirdim, boyle minarenin tepesinden bize bakiyordu.

uçan çok hızlı bi bulut sanıyodum.

nazan öncel'in aşkım baksana bana klibindeki soru işareti kafalı adamlar. ve minareler. onları allah sanırdım. ulan düşündüm de, iyi ki çarpılmamışım amk

aklıma gelince hep gülerim. (bkz: michelin) man. bendeki nasıl bir hayal dünyasıdır. bu

töbeler olsun şu casper vardı ya çizgi filmi olan onun yaşlı sakallı halini hayal ediyodum ve tum dunyanın etrafını sardığını zannediyodum

kuran kursunda öğretmediler mi lan ne şekili şukulu

allah affetsin ama net bir görüntüsü olmayan çarşaflı ışık saçan bir şey zannediyordum.

sakallı, yaşlı, sürekli iyilik yapıp durmadan gülümseyen biri hâyal ediyordum sonra "tanrının belirli bir şekli yoktur, kainat üzerindeki hiçbir şeye benzemez" dediler. kafamdan hep bir şekil düşünüp "acaba böyle midir" dedim. üçgen, beşgen, bir milyongen falan bile düşündüm allah affetsin:(

minarenin içinde bissürü parası var o yüzden her şeyi yapabiliyor sanırdım

çocukken çok fazla gta oynardım biz nasıl bu karakteri yönetiyorsak bizi de yöneten birileri var derdim ki yanılmamışım. bulutların şeklini yumruğa vs benzetirdim ve bu allahın yumruğu diye düşünürdüm.

çocukken aklıma hamdi alkan geliyordu. nedenini bilmiyorum. allah affetsin

daninonun dinozoru vardi onun gibi bi sey saniyodum ben

benim anlamadığım neden hep erkek olarak hayal ediliyor çok tuhaf harbiden.

samuray jack'te kötü bi herif vardı o da benim tanri figürumdu

işık süzmesi/hüzmesi/demeti. şuan pekte dazınt mather yani

(bkz: gandalf)

ulan samanyolunda insanları yargılayan dede..

benim tanrımın şampuan reklamlarına manken olacak saçları vardı

nasreddin hoca gibi bir şey sanırdım. öyle tonton, pamuk, yumuşacık.

televizyonun etkisi galiba gökyüzünde bir yerlerde olduğunu düşünürdüm. bulutların arkasından bizi izlediğini.. evin içinden beni göremeyeceği için camın önünde dururdum..

teletabiler de güneş şeklindeki bebekti benim için

bulutların üzerinde hep taht da oturan uzun beyaz sakalları ve asası olan bütün tatlı şekerlemeleri yanında bulunduran bizi izleyen gözlüklü bi dede sanırdım

dumbledore'u allah sanardım ben de. şimdi allah diyince aklıma dumbledore geliyor.

upuzun bir şey diye hayal ederdim allah affetsin. benim ilkokul hocam da uzun bir şeydi kafamı kaldırıp zar zor görüyodum yüzünü yani. onun gibi bir şey sanardım allahım affet.

yukarda dedikleri için alaaddin gibi halıda olduğunu sanırdım. hatta ak sakallı süper güçlere sahip halı üstünde tavsir ettiğim bir resim çizmişliğim dahi var.

bulutları tanrı zannederdim gök tanrı inancım taa ordan geliyo heralde.

şekil değilde aklıma hep 'gri' rengi gelirdi

devasa bi tahtta oturan devasa bi adam. basinda haresi ve kirli beyaz bi carsaf sandaletlerini bile dusunmustum ama oyle boyle degil baya buyuk onunde de bi kuresi var oradan medyum gibi herseyi goren biriydi hatta onunla yan yana dusunmustum kendimi baya devasaydi ya bi aralar da hz muhammetin onun yanina ulastigi rivayeti vardi onu da dusunmustum ikisini birlikte

apartmanımızda bitane dede vardı bembeyaz uzun sakallı.hep o sanırdım ne alaka bilmiyorum her gün balkondan izlerdim

samanyolunda ki sirlar dunyasinda beyaz bulutlar esliginde cikan dayi var ya heh o iste..

tövbe diyerek başlayalım baba adı kerim bende, çevremde hep 'allah kerimdir' diye duya duya çocukken bir ara allah da babam gibi bir şey mi acaba diye düşünürdüm (bkz: tövbe estağfurullah )

baba, baba gibi. zaten " allah baba " kavramı yanlış olsa da hala daha çok kullanılır. biraz ataerkil bir toplum olduğumuzdan, biraz babamızı süper kahramanlaştırdığımızdan. evin içinde güçlü olan kişi baba olunca, siz de tanrı'yı daha iri cüsseli bir babaya benzetirsiniz. ama zamanla babanızla aranız açılır; o zaman anlarsınız tanrı'nın babanızdan çok daha yüce, eşsiz, benzersiz bir varlık olduğunu. insanın tanrı'yla arası açılır mıymış? ama tanrı'ya illa da baba diyeceksek, unutmayalım ki bizim evimiz oturduğumuz daire değil, evrendir. bu evi idare eden babayı varın siz hayal edin.

filmlerde olur ya kır saçlı esmer beyaz takım elbiseli..

ya ben hep zeus betimlemesi gibi bi tanrı hayal ederdim. bu sebeptendir 11 yaşından beri ateistim. çünkü bana zeus'un mitolojik bi karakter olduğunu anlatmıştı dayım. canım dayım.

hayal falan değil aslında ama istanbul'a ilk gittiğimde minareleri görüp 'allah çok allah çok!' demişim

valla bende su motoru gibi bi şey hayal ederdim yada uzay mekiği benzeri yağmuru falan altından bırakıyo diye hayal ederdim

hani biz arabalarla falan oynarız, oyun kurarız çocukken. barbie'leri konuşturur onları yaşatırız. ben de çocukken gökyüzünde devasa bi dedenin bizi barbie bebek gibi oynattığını, bizi bulutların arkasından gözleriyle hareket ettirdiğini düşünürdüm.

bak hiç unutmam 6 yaşımda falanım babama sordum baba allah nasıl biri diye bana bıyıklı benim gibi biri demişti vee evet allah yazarken o a büyük olacak

çocukken rüyamda gökyüzünde böyle kırmızı kıyafetli ak sakallı birini görmüştüm. elinde parıl parıl her renkten parlayan bir çubuk vardı ve onu yere attığında her yer renklenmişti. çok hoşuma gitmişti ve belki üstünden 20 yıl geçti, halen hatırlarım. uzun süre onu tanrı sandım. peki şimdi mi ne oldu ? ateist oldum huuıııaa...

teletabilerde dağların arasından çıkan gülen bebek bi güneş vardı onu sanıyodum baya hayal ettim öyle allah affetsin

bir sürü bulutun yanyana gelip oluşturduğu kafası belli olan ama vücut olmayan gülümseyen pamuk şeker gibi düşünüyodum :/

bulutların üzerinde, devasa tahtında oturan tahtta altından niyeyse , çok uzun sakallı, aksakallı dede.

hayal etmedim. hep anneme baktım.

minare

ekmek

eti cin varya onu düşünün.öyle yuvarlak elleri ve kolları olan karanlık evrende karanlık rengiyle boşlukta duran eklemleri yokmuş gibi elleri ayakları öyle açık devasa birşey işte.